Vroeger toen ik klein was had ik altijd wensen voor mijn verlanglijstje. Een spelletje, tekenspullen of rolsschaatsen. Logisch natuurlijk, want spelen was toen het liefste wat ik deed. Ook toen ik student was, bleef mijn verlanglijstje lang. Alleen de inhoud … →

Geluk. We zijn er allemaal naar op zoek. Maar waar zit het ‘m dat nu eigenlijk in? Wat maakt je echt gelukkig? Ik geloof dat het allemaal draait om het hebben van een sterke band met de mensen die belangrijk … →

Afgelopen jaar was een jaar van verandering. Mijn moeder overleed en ook Oma Yvonne verliet ons. Het was een jaar waarin ik twee keer in een hectische, emotionele draaimolen stapte. Periodes waarin ik heel erg schrok en plosteling dingen moest regelen. Veel en intens omdat je het graag heel goed wilt doen. En al dat regelwerk komt dan samen op de dag waarop je definief afscheid neemt.   Op die dag neem je niet alleen afscheid van iemand van wie je hield, maar ook van het leven dat je kende. Ik heb de afgelopen maanden veel gesproken met mensen die ook verdriet gekend hebben. En ik las en zocht naar een manier waarop je dat dan moest doen, dat rouwen. Hoe je dat eigenlijk hoort te doen.  Tot op de dag van vandaag heb ik dat antwoord niet gevonden. En ik geloof ook dat er geen handleiding is, of een manier die voor iedereen werkt. Rouwen is iets heel persoonlijks.   Ze zeggen wel eens dat tijd alle wonden heelt. Ik zie dat wat anders. Want dat zou betekenen dat je je leven zoals het was terugkrijgt. En dat geloof ik niet. Ik geloof dat rouw ervoor zorgt dat je verandert. En dat je leven en de manier waarop je ernaar kijkt veranderd. Afscheid nemen betekent dat je herinneringen overhoudt. Die in het begin veel zullen draaien om het afscheid zelf, maar dat er met de tijd meer en andere herinneringen ruimte krijgen.   Ik heb gemerkt dat ik niet zo goed ben in stilzitten en rouwen. Ik weet namelijk helemaal niet wat ik dan zou moeten doen. En ik heb geleerd dat rouwen en verdriet zich niet aan planningen of regels houden. Het is er ineens zomaar zonder zich weg te laten duwen. Zo stond ik met tranen in mijn ogen op Schiphol, omdat ik áltijd even belde als ik weer geland was. En terwijl ik mijn hand boven mijn telefoon had, realiseerde ik me dat ze nooit meer zou opnemen.   Ik heb er een hekel aan, zomaar emotioneel worden. Vond altijd dat dat niet bij me paste. Maar ik leerde ook dat verdriet wegstoppen niet werkt. Want daar word je heel vlak van. … →

Toen ik mijn moeder het boek Mam, vertel eens gaf, hoopte ik dat ik antwoorden zou krijgen op vragen die ik had. Maar wat ik terugkreeg was zóveel meer. De antwoorden in het boek zorgden namelijk ook voor andere gesprekken. Gesprekken over … →

Ik hou van reizen. Ik ben dol op het ontdekken van nieuwe landen en plekken die gevuld zijn met nieuwe mensen, kleuren, geuren en verhalen. Verhalen die haast als vanzelf lijken te ontstaan als je onderweg bent en je jezelf … →

Ik schreef vorige week een heel persoonlijke column die ik een paar dagen voor Moederdag plaatste. Een column waar ik al een paar weken tegenaan hikte. Omdat ik wist dat de vraag zou komen. Ik schreef, schrapte, herschreef en plaatste uiteindelijk dat wat ik écht wilde … →