Ik had vandaag een lang telefoongesprek met een lief vriendinnetje. Dat ging natuurlijk over de afgelopen weken, die zo lastig en verwarrend waren. Weken waarin ik mijn draai probeerde te vinden. Wat ik moeilijk vond. En vind. Wat me soms heel goed lukt. En soms helemaal niet.
Want wat ik het allerliefste wilde, was gerustgesteld worden. Ik wilde horen dat alles goed zou komen als we met zijn allen de regels maar volgen. Maar zo werkt het niet in een wereld die op zijn kop lijkt te staan. Ik wilde grip krijgen op wat er gebeurde en volgde het nieuws op de voet. Las rapporten, nu.nl en allerlei vergelijkende statistieken die ik doorgestuurd kreeg. Maar het zorgde er alleen maar voor dat ik me nog ongemakkelijker voelde. Omdat ik me realiseer dat dit een virus is dat niet te stoppen is. En dat de wereld zoals ik hem ken nooit meer hetzelfde zal zijn.
Tegelijkertijd kreeg ik ook veel prachtige appjes, belletjes en lieve cadeautjes. Er stroomde heel veel liefde mijn kant op. Overal om me heen zag ik mooie initiatieven ontstaan. Mensen en organisaties die anderen wilden helpen en verschil wilden maken. Belangeloos. Dat raakte me. Net zoals de opmerking van mijn jongste zoon Tom, die me vertelde dat hij het Corona virus heel stom vond. Maar ook fijn, want nu konden we de hele tijd samen zijn.
Net als veel van jullie ben ik naast moeder en ondernemer nu ook juf. Dus ik startte braaf met schoolopdrachten. Maar ik merkte dat er af en toe weerstand was. En in plaats van de ruzie op te zoeken, liet ik het voor wat het was. Het is voor kinderen ook allemaal vreemd. Omdat ze veel beter aangesloten zijn op hun gevoel, merken ze feilloos dat er veel aan de hand is. En dan kijken ze naar ons, grote mensen, om te zien hoe ze zich moeten gedragen. Daarom legde ik ze uit dat het voor iedereen wennen is, en besloot samen koekjes te gaan bakken. Gaf ze een extra knuffel en de ruimte om gewoon maar even te zijn.
Schoolprestaties zijn op dit moment niet mijn grootste prioriteit. Wat ik het belangrijkste vind is dat we onze draai blijven vinden. Ik wil dat ze later terugkijken op deze periode en zich herinneren dat er ook veel warmte en gezelligheid was. En dát voor elkaar krijgen vind ik mijn belangrijkste taak. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind huiswerk en school heel belangrijk, maar ik wil dat ze leren blijven zien als iets dat leuk is. Wil dat er straks twee kindjes op het schoolplein staan die met een open blik naar de wereld kijken en verschil gaan maken. Niet om wat ze weten, maar om wie ze zijn.
Alleen werken en creatief zijn lukte me niet goed. En dus werd ik boos op mezelf. Want ik weet heel goed wat ik moet doen om creatief te zijn. Mijn hoofd koel houden en mijn hart laten spreken. Goed voor mezelf zorgen en me geen zorgen maken over dingen waar ik geen invloed op heb. Me richten op al het goede dat er wél is en daar een bijdrage aan leveren. Maar het lukte niet goed. Want ik maakte me wel zorgen. Om de wereld. Om de mensen van wie ik hou. En om wat er allemaal nog gaat veranderen en komen gaat.
Ik realiseer me dat ik veel te streng was voor mezelf. Ik wilde namelijk alles meteen goed doen. En vond dat ik binnen no-time moest om kunnen gaan met de chaos die er ontstond. Maar in een wereld waarin veiligheid niet meer voelt zoals voor Corona, kan ik dat gewoon niet. We leven in een tijd waarin heel veel veranderd in korte tijd. En we moeten met zijn allen op zoek naar nieuwe manieren om met elkaar om te gaan. En voor elkaar te zorgen.
Toen ik vanochtend ophing na dat fijne gesprek, realiseerde ik me dat ik mezelf gewoon wat meer tijd moet gunnen. Tijd om te wennen. Tijd om het idee dat ik grip heb los te laten. Het is logisch om nu heen en weer geslingerd te worden tussen angst, hoop en liefde. En dicht bij jezelf blijven is het beste wat je nu kunt doen. Juist niet streng zijn voor jezelf, maar lief. En het ook gewoon maar ok te vinden dat je af en toe gefrustreerd, verdrietig of bang bent.
Ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Daarom stuur ik jullie met deze blog ook een knuffel. Want liefde houdt de wereld altijd draaiend. En ik ben er heilig van overtuigd dat we nieuwe manieren vinden om met de wereld en elkaar om te gaan.
Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat. Lukt het om de rust te bewaren? En wat doen jullie om een beetje lief te zijn voor jezelf?
Liefs,
