Ik sprak vandaag drie mensen die niet lekker in hun vel zitten. Omdat ze zich zorgen maken over de wereld en wat daarin gebeurt op dit moment. Ze zijn niet de enigen. Want er zijn ook veel dingen die mij raken. Of die ik niet begrijp. Er zijn dagen dat ik verdrietig en gefrustreerd ben én dagen waarop het me wel lukt om dicht bij mezelf te blijven en me te focussen op wat ik het liefste doe: boeken maken die mensen helpen bij het maken, delen en bewaren van de herinneringen die er volgens mij het meest toe doen. Als ik om me heen kijk, zie ik dat we onszelf steeds meer opdelen in teams. Elk met een eigen geloof over hoe we moeten omgaan met de huidige situatie. Maar wat ik in elk team zie, is dat mensen bang zijn. Voor zichzelf en de mensen die ze liefhebben.
Volgens mij zijn angst en boosheid slechte raadgevers. Het maakt volgens mij meer stuk dan we ooit samen kunnen bouwen. Ik geloof dat verbinding en liefde de wereld laten draaien. En de keuze daarvoor maken is volgens mij moeilijker dan kiezen voor boos en bang. En weet je wat het is? De verantwoordelijkheid daarvoor nemen begint niet bij de overheid, de media of de mensen om je heen. Die begint gewoon bij jezelf. Je kiest namelijk altijd zelf hoe je in de wedstrijd staat en hoe je speelt.
Vorige week had ik het met een van mijn jongens over voetbal. Heerlijk hoe hij zaken makkelijk uit kan leggen: “Mam, in een team spelen is pas gaaf als je het met zijn allen doet.” Beter dan mijn kind kan ik het niet zeggen. Want of we het nu wel of niet leuk vinden, we spelen met zijn allen deze wedstrijd. En ja, je mag wat vinden van de spelregels of de scheidsrechter, maar succes in deze wedstrijd gaat volgens mij helemaal niet over winnen of je gelijk krijgen als je het mij vraagt. Succes is hoe je zélf de wedstrijd speelt.
Als moeder probeer mijn kinderen elke dag te leren dat je het niet altijd met je vriendjes eens hoeft te zijn. Dat je het oneens kunt zijn, maar dat slaan, schoppen en schelden nooit mag. Omdat je dan allemaal verdrietig naar bed gaat. Je mag het oneens zijn en toch gewoon vrienden blijven.
Ik mis dat steeds meer als ik om me heen kijk in de wereld van volwassenen. En volgens mij ben ik niet de enige. Zullen we daarom team Love oprichten? En afspreken dat succes voor ons bestaat uit liefhebben? Zullen wij het voorbeeld zijn voor kinderen door mensen in hun waarde te laten? Ook al geloven ze wat anders dan jij? Zullen wij ervoor kiezen om gewoon aan iemand te vragen hoe het gaat om vervolgens echt te luisteren en te vragen wat iemand nodig heeft?
Iedereen is zoekende en verandering is voor iedereen moeilijk. Zeker als het spel en de regels om de haverklap veranderen. Misschien is de wereld over een tijdje weer zoals het was. Misschien ook niet. Wat het ook wordt, we dragen allemaal ons steentje bij aan hoe de wereld er straks uit ziet. Volgens mij is er maar een belangrijke vraag die we onszelf als volwassenen moeten stellen: welk voorbeeld hebben wij, als grote mensen, gegeven aan kinderen?
Voordat ik gisteren ging slapen, liep ik nog even de slaapkamer van mijn kinderen in. En terwijl ik keek naar alles wat me lief is, realiseerde ik me dat hoe wij ons nu gedragen, de blauwdruk wordt hoe kinderen later met grote veranderingen om zullen gaan. Ik kies ervoor om elke dag mijn stinkende best te doen om een voorbeeld te zijn voor mijn kinderen. Niet door te praten over wát ik vind van al die onderwerpen die nu spelen, maar door het te laten zien in mijn gedrag. Dat betekent voor mij dat iedereen mag zijn wie hij/zij is en ik luister, voordat ik een oordeel heb. Het betekent ook dat ik kalm blijf als ik vind dat de scheidsrechter een onjuiste beslissing maakt.
Lief zijn en vragen stellen luisteren kost niets. Goed voor jezelf én elkaar zorgen ook niet, ongeacht in welk team je zit. Wat het met je doet, is dat je verbonden blijft terwijl je ook de wereld van een ander ziet. En terwijl ik dat doe, blijf ik wel mijn eigen koers varen, stel ik grenzen aan wat ik ok vind en kies wat voor mij juist en goed voelt.
Ik noem het team Love. Nu is in je eentje in een team zitten niet zo gezellig, dus ik ben nog op zoek naar spelers. Dus mijn vraag is: doe je met me mee? Ik hoor heel graag wat jij vandaag gaat doen om jouw wereld een beetje mooier te maken.
Liefs,
Elma
ps: de prachtige illustratie komt uit: De jongen, de mol, de vos en het paard. Kreeg ik van een vriendinnetje toen mijn vel niet zo lekker zat. Een van die mensen die al meespeelt in team love😊