Ik schreef vorige week een heel persoonlijke column die ik een paar dagen voor Moederdag plaatste. Een column waar ik al een paar weken tegenaan hikte. Omdat ik wist dat de vraag zou komen. Ik schreef, schrapte, herschreef en plaatste uiteindelijk dat wat ik écht wilde zegen. Drukte met mijn ogen dicht op send en plaatste hem op Facebook, Instagram én Linkedin & ben daarna onder mijn bureau gaan liggen. Vond het eng om zo eerlijk te zijn. Me zo kwetsbaar op te stellen. Ik ging dwars door mijn deo heen.
Maar toen gebeurde er iets. Er kwam beweging. Moeders werden gebeld, liefdesverklaringen verschenen online, mensen vertelden over het verlies dat zij voelden en werden gesteund door mensen die ze niet kenden. En dat allemaal doordat ik mezelf had laten zien. Omdat ik eerlijk vertelde wat ik vond en dacht. En ik leerde hier iets dat ik jullie zelf in mijn column had verteld. Geven is het grootste krijgen. Altijd.
In de dagen erna had ik een grote glimlach. En ik dacht na over de reacties en de verzoekjes die binnen gekomen waren. Over dat ik inspirerend ben als ik schrijf. En waarom ik dat niet vaker deed? Ik wist waarom. Omdat ik bang was. Angst had voor de online wereld. Ik vind het daar vaak geen fijne plek en heb moeite met het feit dat mensen schijnen te denken alles mag roepen zonder ook maar een seconde na te denken of je daarmee iemand kwetst. En ik vind dat er veel geklaagd wordt en veel negatief is.
Dat hield me in het verleden dus tegen. Dan besloot ik vaak om maar niet te posten of voorzichtig te posten. Maar er is na vorige week iets veranderd. Ik heb ondertussen in mijn eigen leven geleerd dat angst een slechte raadgever.
Er was al vaker gevraagd aan me of ik mee wilde doen om een tegengeluid te laten horen. Hoorde ik wel maar kon ik nog niet. Ik was er namelijk nog niet klaar voor. Of ik dat nu wel ben weet ik niet, maar ik heb besloten om het maar gewoon te gaan doen. Komt door jullie. Dus dank je wel. Ik realiseerde me ook dat we gewoon met zijn allen ook afspraken kunnen maken over wat wel/niet de bedoeling is op teksten en columns van mijn hand. Het zijn eigenlijk geen eens afspraken maar beloftes vind ik. Ik ga jullie beloven dat ik mijn best ga doen om jullie vaker wat te laten zien. Jullie te blijven inspireren en nieuwe deo te bestellen. Beloven jullie me dan om lief voor me te zijn en mee te doen? Te blijven bellen, te reageren en mee te doen aan mijn misse om mensen te helpen bij het maken, delen en bewaren van herinneringen?
En als je dat niet kunt of wilt, gewoon naar een andere pagina te vertrekken zodat al die geweldige mensen die dat wel doen hun plek bij mij houden?
Liefs,
Elma