Het is bijna Moederdag dus ik kreeg de vraag of ik daar iets over wilde schrijven. En daar begon ik braaf aan. Ik tikte een column over hoe ik vroeger géén idee had hoe blij ik kon zijn met een zelf gekleid hartje van mijn kinderen. Dat de met liefde gemaakte cadeaus de schatten in mijn huis zouden worden die ik het meest zou koesteren. Wat trouwens ook echt zo is. Maar terwijl ik de laatste zin schreef, stroomden de tranen over mijn wangen.
Ik heb diep ademgehaald. En besloot om het over een andere boeg te gooien. En jullie te vertellen over een briefje dat ik pas vond. Omdat ik hoop dat jullie daarna allemaal je moeder gaan bellen.
Voor de mensen die me niet kennen. Ik ben Elma van Vliet. De vrouw die in 2004 het boek Mam, vertel eens voor haar eigen moeder maakte toen ze ernstig ziek werd. Een boek dat ik vulde met alleen maar vragen omdat er zoveel was dat ik niet over haar wist. Ik vond toen ook dat ik mijn moeder niet genoeg had laten weten had hoe belangrijk ze voor me was. En het maken van het boek was toen mijn manier om haar te vertellen hoeveel ik van haar hield.
Ik ben een geluksvogel. Ze overleed pas dit jaar. Ik kreeg het grootste cadeau dat ik kon krijgen. Tijd. Tijd waarin de grootste lessen in mijn leven leerde. Dat het in het leven niet draait om dingen, werk, carrière of meer en beter. Maar dat herinneringen die je samen maakt met de mensen die belangrijk voor je zijn uiteindelijk de grootste schatten zijn die het leven je te geven heeft. Omdat je geliefd voelen om wie je bent het prachtigste gevoel is dat er bestaat. Ik heb het gekregen. Dat échte contact. En ik heb ze gemaakt. Die prachtige herinneringen met haar waar ik de rest van mijn leven met liefde op terug zal kijken.
Mijn moeder wist dat ik zielsveel van haar hield. Dat ze daar niets anders voor hoefde te doen dan gewoon te zijn wie ze was. Dat wist ze omdat ik het haar verteld heb. In het begin knullig en stotterend, maar naarmate ik het vaker deed werd ik er steeds beter in. En zij volgde me en begon het ook te doen. We probeerden elkaar niet te veranderen maar te begrijpen en hielden gewoon keihard van elkaar zoals we waren. In de loop der jaren leerden we samen omgaan met alle veranderingen en imperfecties dat het leven ons bracht. Dat was niet altijd makkelijk, maar onze harten bleven wel altijd verbonden. Toen ze overleed was ik écht intens verdrietig maar vooral dankbaar omdat er zoveel liefde geweest was. En omdat ze overleed wetende dat ze verschil gemaakt had in mijn leven door gewoon zichzelf te zijn. En ik ben dankbaar dat ik haar dat cadeau heb kunnen geven.
Na haar dood ruimde ik haar tas die ze altijd bij zich had uit. En tussen de spulletjes vond ik een briefje waarvan ik denk dat het al 20 jaar oud is. Met als tekst: Had ik je al verteld dat je de liefste mama van de wereld bent? Het raakte me diep. Ik was ontroerd tot in het diepst van mijn genen. Had geen idee dat zo’n klein zinnetje zo belangrijk was dat ze het al die tijd bij zich droeg. Het was voor mij de bevestiging dat je geliefd voelen het allergrootste goed is voor iemand. Ik ben zo ongelofelijk blij ik toen dat briefje geschreven heb.
Ik steek dit jaar een kaarsje aan met Moederdag. Voor mijn eigen moeder, maar ook voor iedereen die zijn/haar moeder verloren heeft. En voor iedereen die dit leest druk is en door het leven racet, stop met wat je aan het doen bent! Het is niet belangrijk. Bel NU je moeder om haar te vertellen dat ze belangrijk voor je is. En als je dan toch aan het bellen bent, neem even een paar minuten om dat meteen ook te zeggen aan iedereen die je liefhebt.
Geloof me. Die 30 seconden van je tijd maken het verschil.
Liefs,