Het afgelopen jaar was in veel opzichten bijzonder. Vijftien jaar geleden gooide ik het roer om nadat ik het boek Mam, vertel eens schreef. Ik besloot mijn hart te volgen en boeken te gaan maken die zouden helpen bij het maken, delen en bewaren van familieverhalen. Ik had toen nooit durven dromen dat er miljoenen mensen hun eigen verhalen zouden gaan schrijven voor hun (klein)kinderen. Ik werd ervaringsexpert op het gebied van familiegeschiedenissen en het verbinden van mensen. En de verhalen die gedeeld werden, lieten me iedere keer zien hoe waardevol verbinding tussen generaties kan zijn. Wat het me ook liet zien, is dat je eigen verhaal vertellen verschil kan maken in het leven van anderen.

Maar net als bij iedereen, tikte de tijd ook door in mijn leven. Dingen veranderden. Ik veranderde. Nadat mijn moeder overleed, was ik niet meer het meisje met het boek. Ik was nu zelf moeder. Eentje met als missie om zoveel mogelijk harten te verbinden. Maar in plaats van mijn koers in mijn eigen leven aan te passen, ging ik maar door. En raakte zo stapje voor stapje de verbinding met mezelf kwijt. Ik besloot om weer op zoek te gaan naar verbinding. Niet met anderen, maar met mezelf dit keer. Ik las stapels zelfhulpboeken, bezocht coaches en vroeg advies aan veel mensen. Het resultaat was dat ik een totaal ander boek schreef dan ik ooit had gedaan. Ik schreef over alles wat ik tijdens mijn zoektocht tegenkwam. Over de lessen die ik leerde, maar ook over de pret die ik had. Het is mijn meest persoonlijke boek ooit. Ik deel mijn persoonlijke verhaal omdat ik hoop dat ik, net als toen, kan inspireren. Ik geloof namelijk dat de tijdsgeest aan het veranderen is. Dat het niet langer draait om meer, groter en beter, maar om je weg in het leven te vinden op de manier die het beste bij jou past.

De boeken zijn ondertussen binnen. Toen de vrachtwagen de eerste pallets uitlaadde, maakte mijn hart een sprongetje. Wát een bijzonder moment. En terwijl we bezig zijn met de laatste loodjes voor de publicaties op 6 oktober, stond ik dit weekend even stil bij hoe ik me voelde. Er ging echt van alles door me heen. Trots, omdat dit de eerste boeken zijn die onder mijn eigen vlag uitkomen. Blijheid, omdat ze zo mooi geworden zijn, maar ook spanning. Omdat ik natuurlijk benieuwd ben wat jullie vinden. Maar wat ik voornamelijk voel is dankbaarheid. Voor alle mooie mensen die ik tijdens mijn reis tegenkwam. Die teruggaven, hielpen maar die me vooral aanmoedigden mezelf te zijn. En te blijven. Ik realiseerde me dat ik me een beetje voelde zoals toen. Maar ook al is er veel veranderd: een ding blijft voor mij hetzelfde. Luisteren naar je hart is het beste wat je kunt doen. Want dat klopt altijd.

Liefs,